ေတြ႕တိုင္းေတြ႕တိုင္း အေၾကာင္းရာတခုမဟုတ္တခု
ျငင္းေနရတဲ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဒီေန႕လဘက္ရည္တိုင္မွာ ထိုင္မိေတာ့လဲ အျမင္မတူတာကို
ျငင္းၾကရျပန္တာဘဲ ။ျငင္းလိုက္တိုင္းလဲ သူလဲမနိုင္ ကိုယ္လဲ အရံႈးမေပးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ
ပြဲမၿပီး အဆံုးမသတ္ၾကဘဲအခ်ိန္ကုန္ၾကရတယ္ ။
လူတိုင္းျငင္းခံုတတ္ ၾကတာပါ
။သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ အမ်ားဆံုးျငင္းခံုတတ္ၾကပါတယ္။
အဓိကျငင္းခံုရတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ သူလဲသိ ကိုယ္လဲသိထားတဲ႔
အေၾကာင္းေတြျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔အျမင္နဲ႔ သူ႔အျမင္မတူေတာ့တာနဲ႔ ျငင္းခံုမႈဟာ
စေတာ့တာပါဘဲ ။ တေယာက္ေယာက္က အေလွ်ာ႔ေပးလိုက္မွ ဒါမွမဟုတ္ အျခား
ေျပာစရာအေၾကာင္းေျပာင္းသြားေတာ႔မွ ျငင္းခံုတာၿပီးသြားတတ္တယ္။ နို႔မဟုတ္လို႔ကေတာ့
အခ်ိန္ကုန္သြားတဲ႔အထိ မၿပီးမဆံုး ျငင္းခံုေနၾကရမွာ ။
ဒီလို ျငင္းခံုတဲ႔ အေလ႔အထဟာ
ဘယ္အခ်ိန္ကစေပၚလာတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္တမ္းမေတြ႕မိေပမဲ႔ လူေတြရွိေနသ၍ေတာ့
ျငင္းခံုမႈ အျငင္းပါြးမႈေတြကေတာ့ အဆံုးမရွိ ျဖစ္ေနၾကအံုးမွာပါဘဲ။
ျငင္းခံုၾကတဲ႔ အေၾကာင္းေပၚမွာ အေျခခံၿပီး
မသိေသးတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ သိရတဲ႔အတြက္ အက်ိဳးရွိသလို တေယာက္ကိုတေယာက္ အေလွ်ာ႔မေပးလို႔
အမုန္းပြားရတာေတြ မိတ္ပ်က္ရတာေတြလဲ ရွိပါတယ္ ။
အဲသည္လို ျငင္းခံုတာေတြျဖစ္လာရင္
ေၾကေၾကနပ္နပ္နဲ႔ အေလွ်ာ႔ေပးလိုက္တဲ႔သူမ်ိဳးေတြ႔ဖူးၾကလားမသိဘူး။ ရွားရွားပါးပါး
ႀကံဳဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္ ။စာဖတ္သူေကာ အဲလို ေၾကေၾကနပ္နပ္နဲ႔ "ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္ ကၽြန္ေတာ္မွားေနတာပါဗ်ာ "
ဆိုၿပီး အေလွ်ာ႔ ေပးခဲ႔ဖူးတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္
ရွိခဲ႔ဖူးပါသလဲ။ ေလွ်ာ႔ေပးလိုက္ရင္ေတာင္ ေနာက္တႀကိမ္ ငါနိုင္ေအာင္ ျငင္းရမယ္
ဆိုတာမ်ိဳးေလးေတာ့ ေတြးမိမွာ ။
ျငင္းခံုၾကတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကဘာလဲေပါ့ ။
စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ ။ ဒီကိစၥ ငါသိတယ္ ဆိုတာလား ။ ငါသိထားတဲ႔ အေၾကာင္းက အမွန္ဘဲ
ဆိုတာလား ။ ငါ႔ယူဆခ်က္ေတြက အမွန္ေတြပါ ဆိုတဲ႔ ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တာလား ။ ကိုယ္႔ကို
ဆရာႀကီး အလုပ္မခံခ်င္တာလား ။ အၿမဲအနိုင္လိုခ်င္ေနတဲ႔စိတ္လား။
တယူသန္ၿပီးကိုယ္႔အယူအဆကို တရားေသ စြဲကိုင္ ေနတာေၾကာင္႔လား ။
ငါ ဆိုတဲ႔ စိတ္စြဲ ႀကီးလြန္းလာေလေလ
ျငင္းခံုတဲ႔ေနရာမွာ အေလွ်ာ့ မေပးနိုင္ေလေလ ဘဲ ။အေလွ်ာ့မေပးနိုင္ဘဲ ျငင္းခံုတာ
ၾကာလာေလေလ အနိုင္လိုခ်င္စိတ္ ႀကီးလာေလေလပါ ။ အနိုင္လိုခ်င္စိတ္ ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ်
စကားကို မဆင္ျခင္နိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္ ။
ေျပာသင့္မေျပာသင့္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ
အနိုင္လိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ ေျပာမိတတ္တယ္။
အဲသည္ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြကို
မၾကားသင့္တဲ႔သူေတြၾကားၿပီး ျပႆနာ မျဖစ္သင့္ဘဲ ျဖစ္လို႔ မိတ္ပ်က္ရတတ္တယ္ ။
ဒီလိုျငင္းခံုမႈေတြဟာလူမႈဆက္ဆံေရးနယ္မွာ
တကယ္အက်ိဳးမရွိတဲ႔ အလုပ္ပါ ။ မိတ္ေဆြတိုးမလာနိုင္ပါဘူး။ ေဘးနားက နားေထာင္ေနတဲ့
သူေတြဟာ ျငင္းခံုတတ္တဲ႔သူနဲ႔ ရင္းႏွီးရမွာ စကားေျပာရမွာ ရႊံ႕လာၾကမွာ။
မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ဆက္ဆံရမွာ ေၾကာက္ေနၾကမွာပါ ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ပတ္သက္ခ်င္မွာ
မဟုတ္ဘူး။လာၿပီးပတ္သက္တဲ႔သူ ဝင္ေရာက္ျငင္းခံုေဆြးေႏြသူရ်ိတယ္ဆိုရင္လဲ အဲဒီလူူဟာ
ကိုယ္လို အျငင္းသန္သူတေယာက္ဘဲျဖစ္လိမ္႔မယ္။
Charles Akara ရဲ႕ The Foolish,The
Clever and The Wise ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ကို္ "ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ " ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ "အရူး လူေတာ္ႏွင့္ ပညာရွိ "ဆိုတဲ႔ စာအုပ္မွာ ျငင္းခံုတာနဲ႔
ပါတ္သက္ၿပီး ေရးထားတာေလးဖတ္ရတယ္ ။
"The foolish like
to argue; They only create conflicts and contradictions, instead of gaining
knowledge."
"အရူးေတြဟာ
ျငင္းခံုရတာ သေဘာက်တယ္။သူတို႔ဟာ ပညာရရွိဖို႔ေဆာင္ရြက္ရမဲ႔အစား အတိုက္အခံနဲ႔
အေျခအတင္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကတယ္။"
"The clever
like to ask.They create relationship and gain knowedge."
"လူေတာ္ေတြကကေတာ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္ၾကတယ္ ။သူတို႔ဟာ
ဆက္သြယ္ေမးျမန္းရာမွပညာေတြရလာၾကတယ္"
" The wise tend to remain silent; They observe
deeply. And propose the appropriate."
"ပညာရွိေတြကေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနေလ႔ ရွိၾကတယ္။သူတို႔ဟာ နက္နဲစြာ
ေလ့လာဆန္းစစ္တယ္။ ေနာက္သင္႔ေတာ္တာကို အၾကံျပဳတယ္ ။"
ဒီေတာ့ အက်ိဳး မရွိဘူး။ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့
မျငင္းပါနဲ႔။တဘက္လူေျပာသမွ်ကို လိုက္ျငင္းမေနဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္ ကိုယ့္ရဲ႕
အယူအဆကို သူနားလည္လက္ခံလာေအာင္ ေျပာျပေပးပါ ။ ေျပာရလက္ဝင္ေနတယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ယူပါ
။ဒီတခါ ေျပာျပ၍ မရလွ်င္ ေနာင္တခါဆံုခ်ိန္မွာ ေျပာနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
ေႏြဦး ေတြးမိတာေလး ေရးထားတာပါ...။
